Historia replikacji

Studium UwielbieniaHistoria replikacjiDomy Modlitwy,Skrypty,UwielbienieDomy Modlitwy,Skrypty,UwielbienieDomy Modlitwy,Skrypty,UwielbieniePL17Wrocław24Logo nauczaniaLogo Wrocław24100100ul. Piekarska 1654-067WrocławPL10/13/2021 10:36:38 AMDlaczego tak na prawdę mamy uwiebiać Boga?
Czy odpowiedzi "bo tak", "bo jest tego godzien" są jedyne i wystarczające?
Uwielbienie wiąże się z jedną zasadniczą kwestą, o której mało myślimy: nie można uwielbiać kogoś, kogo nie znasz!
Dlaczego? Bo jego przedmiotem i sednem jest OSOBA i to nie jakaś osoba, ale JEZUS CHRYSTUSOkładka skryptuOkładka skryptu150200
  1. STRUKTURA REPLIKACJI NIEBIESKIEJ ŚWIĄTYNI W PRZYBYTKU MOJŻESZA I ŚWIĄTYNI SALOMONA
    1. Rozmieszczenie obozu
    2. Ołtarz całopalenia
      1. Niebieska Świątynia (Ap 6:9-11);
      2. Przybytek Mojżesza (Wj 27:1-8:38:1-7);
      3. Świątynia Salomona (2 Krn 4:1);
    3. "Morze" z brązu
      …Określenia dla spektakularnej brązowej przynależności, o której powiedziano, że została na dziedzińcu świątyni Salomona. Zostało to opisane w 1 księdze Królewskiej (1 Krl 7:23-26) i w równoległej relacji w Księdze Kronik (2 Krn 4:2-5). Zarówno (2 Krl 25:13), jak i księga (Jr 52:17) wykazują, że "morze" pomiędzy naczyniami z brązu świątyni pańskiej zostało połamane w kawałki i wywiezione do Babilonu, kiedy świątynia została zniszczona w 587 roku. "Morze" z brązu (Hebr. yam hannehoset), tak jak inne brązowe naczynia świątyni, było spreparowane przez Hirama z Tyru, eksperta w tej dziedzinie. Księga Kronik utrzymuje tradycję, że wymagany metal na morze i inne naczynia był częścią łupów zdobywanych przez Dawida (1 Krn 18:8; 2 Sm 8:8). Najwyraźniej powstawało to przez odlew, od kiedy określenie "stopiony" wywiodło się z hebrajskich korzeni ysq, co znaczy "odlać, biednym". Nawiązując do relacji Księgi Królewskiej, było to naczynie o ogromnych proporcjach: 10 łokci średnicy (5m), 5 łokci wysokości (2,5m), i 30 łokci obwodu (15m). Puste mogło ważyć pomiędzy 25 a 30 t. Chociaż nie jest to pewne czy była to półkula czy walec, jego pojemność mogła być ogromna… można ją szacować na ok.10.000 galonów wody (37.854 l) (Paul and Dever 1973:257). Tak spektakularna jak rozmiar, była jego ornamentacja. Pod jego obręczą była seria odlewanych dekoracji: dwa rzędy "gurd1", brzeg był wykonany na kształt lilii. Najbardziej niesamowitą rzeczą był sposób w jaki naczynie było podtrzymywane na czterech grupach spiżowych wołów, po trzy w każdej grupie. Każda grupa wołów była przodem zwrócona w kierunku kompasu, ich "zadami" do wewnątrz, wspierając basen. Kultowy cel tego opracowania pozycji na dziedzińcu należącym do świątyni nie jest określony, z wyjątkiem raczej drugoplanowego zapisu (2 Krn 4:6), gdzie jest "służyło kapłanom do mycia się w nim". Stosowanie go jako kadź jest wątpliwe, od kiedy 10 brązowych kadzi, również wielkich i spektakularnych w konstrukcji, były także częścią wyposażenia dziedzińca… Ponadto, przez jego wysokość trudno wyobrazić sobie jak mogłoby być używane do ceremonialnych oczyszczeń. Kultowym celem "morza" może być prędzej jego symboliczna natura aniżeli bycie rytualnym naczyniem.1
    4. Złoty ołtarz okadzania
      1. Niebieska Świątynia (Ap 8:1-4);
      2. Przybytek Mojżesza (Wj 30:1-10);
      3. Świątynia Salomona (1 Krl 6:20:22:7:48; 2 Krn 4:19);
    5. Świeczniki
      1. Niebieska Świątynia (Ap 1:12:20; Ap 2:1:Ap 4:5);
      2. Przybytek Mojżesza (Wj 25:31-40:37:23:Kpł 24:1-4);
      3. Świątynia Salomona (1 Krl 7:49-50:2 Krn 4:7:19-22);
  2. PODSUMOWANIE OGÓLNEJ REPLIKACJI I STRUKTURALNEJ REPLIKACJI
      3. Symboliczny charakter Świątyni jerozolimskiej, tak jak we wszystkich głównych świątyniach starożytnego świata, zależał od szeregu cech, które razem zebrane ustanowiły poświęcony obręb usytuowany jak w pozaziemskim centrum wszechświata, w tym miejscu gdzie niebo i ziemia się zbiegają, skąd wychodzi Boże panowanie nad wszechświatem. Kiedy królewska stolica jest przeniesiona w tę sferę Bożego działania poprzez budowę świątyni, rządy zyskują siły zaangażowane w Niebie. Seria widzialnych znaków, zakorzenionych w mitycznej świadomości Izraelitów i ich sąsiadów, dostarczała dla tego narodu przewodnią siłę z pozaziemskiego centrum. Świadectwo rozumienia przez Izraelitów znaków najświętszego centrum przychodzi nie tylko ze szczegółowej konstrukcji świątyni, ale też z poetyckiego świętowania Syjonu w psalmodiach i proroctwach. Prawdopodobnie w wyrażaniu znaków najświętszego centrum świątyni najważniejsza jest idea, że Syjon, i świątynia zbudowana tam jest pozaziemską górą (Clifford 1972; 1984; Levenson 1985: 111–75). Budowla świątyni, na górze i na podwyższeniu, replikuje niebiańską górę Jahwe (Ps 48:1–4), a także jej wcześniejsze objawienie na Synaju. Również sięga początku czasów, do stworzenia świata (siedem lat świątyni Salomona - działanie świątyni w stosunku do siedmiu dni stworzenia). Fundamenty świątyni stały się zatem protologicznym wydarzeniem, cofaniem się do początku czasów, ustanowionym przez Boga, nie przez Dawida ani Salomona (Ps 78:69–70). Inne istotne znaki pozaziemskiego porządku stworzone wizualnie w świątyni, mogą być zidentyfikowane w bujnej obecności motywów fauny i flory w wewnętrznej dekoracji budowli, i w konstrukcji oraz dekoracji tego, co do niej przynależy. Drzewa rzeźbione na ścianach, gaj na Świątynnej Górze, i prawdopodobnie nawet uświęcone świeczniki są częścią symbolicznego wyrażania mitycznego Drzewa Życia, które stało na pozaziemskiej Górze, i - w czasie stworzenia świata - w rajskim ogrodzie. Podobnie wody "morza" z brązu i wielkie źródła w mieszkaniu Boga na Syjonie (Ps 46:4) przyczyniają się do pojęcia świątyni jako centrum pozaziemskiego. Zbieżność niebiańskiej świątyni i ziemskiej świątyni z jednoczesną rzeczywistością Bożej obecności, jest dalej przenoszona przez nadrzędny cel by uczynić świątynię dopasowanym miejscem przebywania Bożego władcy. Skala przepychu i ogromu kompleksu świątynnego oraz najlepsze i najkosztowniejsze materiały użyte do produkcji przedmiotów pokazują, że mieszkaniec przebywający w tym domu jest najbardziej wywyższony ze wszystkich. Terminologia użyta do budowli ("dom", "pałac") i nacisk na nadzwyczajną naturę tego projektu i jego zrealizowania, razem zapewniają symboliczne twierdzenie, że Bóg mieszka w rezydencji na Syjonie. Wyposażenie spotyka się z "potrzebami" mieszkańca budynku, z chwałą tych wyposażeń oznaczających chwałę.2
  3. LITURGICZNA REPLIKACJA W ERZE MOJŻESZOWEJ
      4. Jak wcześniej przedstawiono, w stopniowym planie Bożym, w przybytku Mojżesza, który polecono zbudować, replikacja uwielbienia Niebiańskiej Świątyni nie było najważniejsza. Są jednak przebłyski, na których się teraz skupimy.
    1. Synaj
      Wstał więc Mojżesz i Jozue, jego pomocnik, i wstąpił Mojżesz na górę Bożą. Powiedział zaś tak do starszyzny: «Pozostańcie tu, aż wrócimy do was. Oto macie Aarona i Chura. Kto miałby jakąś sprawę do załatwienia, może się zwrócić do nich». Gdy zaś Mojżesz wstąpił na górę, obłok ją zakrył. Chwała Pana spoczęła na górze Synaj, i okrywał ją obłok przez sześć dni. W siódmym dniu [Pan] przywołał Mojżesza z pośrodku obłoku. A wygląd chwały Pana w oczach Izraelitów był jak ogień pożerający na szczycie góry. Mojżesz wszedł w środek obłoku i wstąpił na górę. I pozostał Mojżesz na górze przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy. (Wj 24:13-18)
      1. Po wprowadzeniu mojżeszowego przymierza i chwalebnej jedności, której doświadczyło siedemdziesięciu starszych Izraela, Mojżesz i Jozue spędzili spędzili 40 dni i nocy na szczycie góry w Niebiańskiej Świątyni.
      2. W drugim okresie czterdziestu dni, który nastąpił po nierządzie Izraela ze złotym cielcem, wyraźnie jest powiedziane, Mojżesz był u Pana bez jedzenia, ani picia (Wj 34:28). Możemy założyć, że był to warunek pierwszego spotkania, i obok snu, dodać do listy wstrzymywania potrzeb ciała.
      3. Chociaż oczywiście niewyraźnie, jest to trudne wyobrazić sobie Mojżesza i Jozuego drzemiących, gdy byli w komunii z Tym, który zasiada na tronie, który nigdy drzemie ani nie śpi (Ps 121:3). Więc dzień i noc, bezustannie, dwóch mężczyzn uczestniczyło w nieustannej liturgii Niebiańskiej Świątyni. Jak ta chwalebna nieprzerwalość musiała być wyryta na ich serca, kiedy schodzili z góry!
    2. Namiot spotkania
      Ile zaś razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawał u wejścia do namiotu, i wtedy [Pan] rozmawiał z Mojżeszem. 10 Cały lud widział, że słup obłoku stawał u wejścia do namiotu. Cały lud stawał i każdy oddawał pokłon u wejścia do swego namiotu. A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. Potem wracał Mojżesz do obozu, sługa zaś jego, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z wnętrza namiotu. (Wj 33:9-11)
      1. Zapis ten relacji Jozuego do namiotu spotkaniu musi być wzięty ze ścisłą dosłownością, wtedy przemawia nadzwyczajną stałością poświęcenia sługi Mojżesza.
      2. To oczywiście był człowiek wybrany na następcę Mojżesza, i tutaj w trwałej niemocy i skrajnym wyczerpaniu modlił się, a Bóg w ten sposób trenował go, by był przywódcą całego narodu.
      3. Kiedy przyszedł czas Jozuego, aby wziąć odpowiedzialność za prowadzenie Izraela do Ziemi Obiecanej, Pan przemówił do niego i przypomniał mu, że przez te wszystkie lata spędzone przed Jego obecnością ukształtowały go na te dni.
        Bądź mężny i mocny, ponieważ ty rozdasz temu ludowi w posiadanie ziemię, którą poprzysiągłem dać ich przodkom.Tylko bądź mężny i mocny, przestrzegając wypełniania całego Prawa, które nakazał ci Mojżesz, sługa mój. Nie odstępuj od niego ani w prawo, ani w lewo, aby się okazała twoja roztropność we wszystkich przedsięwzięciach. Niech ta Księga Prawa będzie zawsze na twych ustach: rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie ci się i okaże się twoja roztropność.Czyż ci nie rozkazałem: Bądź mężny i mocny? Nie bój się i nie lękaj, ponieważ z tobą jest Pan, Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz. (Joz 1:6-9)
    3. Przybytek
      1. Wprowadzenie
        1. Przechodząc do formalnej liturgii przybytku widzimy, że Bóg kładzie nacisk na rytuał składania ofiar całopalnych rano, i wieczorem (Wj 29:38-42:Lb 28:3), który zbiega się z przycinaniem knotów naftowych lamp i paleniem kadzidła.
        2. Czy jest to jakiś poziom zgodności realiów Niebieskiej Świątyni trudno powiedzieć. Z przenikającej obecności replikacji w tak wielu aspektach przybytku Mojżesza, i ze znaczenia porannej i wieczornej ofiary, możemy ostrożnie spekulować, że prawdopodobnie mogło to być podtrzymywane przez tysiące lat w historii Izraela.
        3. Poza rytuałem porannych i wieczornych ofiar, są trzy główne elementy w porządku służenia w przybytku, które wskazują na wieczny pierwiastek: Ołtarz ofiary całopalnej, Ołtarz okadzania i Złoty świecznik.
      2. Ołtarz całopalenia
        Rozkaż Aaronowi i jego synom, co następuje: Oto prawo odnoszące się do ofiary całopalnej: ofiara całopalna będzie na palenisku, na ołtarzu całą noc aż do rana, a ogień ołtarza będzie na nim płonął. Potem kapłan włoży szatę lnianą i spodnie lniane na ciało, usunie popiół z ofiary całopalnej, którą ogień strawił na ołtarzu, i wysypie go obok ołtarza. Następnie zdejmie ubranie, włoży inne szaty i wyniesie popiół poza obóz na miejsce czyste. Ogień na ołtarzu będzie stale płonąć - nigdy nie będzie wygasać. Na nim kapłan każdego poranka zapali drwa, na nim ułoży ofiarę całopalną, na nim zamieni w dym tłuszcz ofiar biesiadnych. Ogień nieustanny będzie płonąć na ołtarzu - nigdy nie będzie wygasać! (Kpł 6:2-6)
        Następnie Aaron podniósł ręce w stronę ludu i pobłogosławił go. I zszedł po ukończeniu ofiary przebłagalnej, ofiary całopalnej i ofiar biesiadnych. Mojżesz i Aaron weszli do Namiotu Spotkania, potem wyszli stamtąd i pobłogosławili lud. Wtedy chwała Pana ukazała się całemu ludowi. Ogień wyszedł od Pana i strawił ofiarę całopalną razem z częściami tłustymi na ołtarzu. Widząc to cały lud krzyknął z radości i upadł na twarz. (Kpł 9:22-24)
      3. Świecznik
        Ty rozkażesz Izraelitom, aby przynieśli do świecznika oliwę czystą, wyciśniętą z oliwek, dla ciągłego podtrzymywania światła w lampie w Namiocie Spotkania na zewnątrz zasłony, która jest przed Świadectwem. Aaron zaś wraz z synami swymi będzie ją przygotowywać, aby płonęła przed Panem od wieczora do rana. Takie jest prawo wieczne przez wszystkie pokolenia dla Izraelitów. (Wj 27:20-21)
        Potem Pan powiedział do Mojżesza: «Rozkaż Izraelitom, aby dostarczyli ci do świecznika czystej oliwy wyciśniętej z oliwek, aby zapewnić nieustanne światło. Na zewnątrz zasłony świadectwa w Namiocie Spotkania Aaron go ustawi, [by świecił] od wieczora aż do poranka przed Panem, nieustannie. To jest ustawa wieczysta dla waszych pokoleń. Na czystym świeczniku przygotuje lampy, aby paliły się przed Panem nieustannie. (Kpł 24:1-4)
      4. Ołtarz okadzania
        A drążki te zrobisz z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. Postawisz go zaś przed zasłoną, która wisi przed Arką Świadectwa, przed przebłagalnią, która jest nad Świadectwem, gdzie będę spotykał się z tobą. Każdego zaś ranka będzie spalał Aaron na nim wonne kadzidło, gdy będzie przysposabiał lampy do świecenia. A gdy Aaron zapali o zmierzchu lampy, zapali również kadzidło, które będzie spalane ustawicznie przed Panem poprzez wszystkie wasze pokolenia. (Wj 30:5-8)
        1. W tych trzech zapisach Złoty Ołtarz jest prawdopodobnie najważniejszy z powodu wyraźnego związku okadzania z modlitwami świętych. Ustęp księgi wyjścia wskazuje, że ołtarz ten był "dla spalania kadzidła" (Wj 30:1), zwyczaj ten prawdopodobnie symbolizował wznoszenie się modlitw Izraela do Boga, dniem i nocą.
          Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą jak kadzidło; wzniesienie rąk moich - jak ofiara wieczorna! (Ps 141:2)
          A gdy otworzył pieczęć siódmą, zapanowała w niebie cisza jakby na pół godziny. I ujrzałem siedmiu aniołów, którzy stoją przed Bogiem, a dano im siedem trąb. I przyszedł inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złote naczynie na żar, i dano mu wiele kadzideł, aby dał je w ofierze jako modlitwy wszystkich świętych, na złoty ołtarz, który jest przed tronem. I wzniósł się dym kadzideł, jako modlitwy świętych, z ręki anioła przed Bogiem. (Ap 8:1-4)
        2. Znaczenie tego, że Pan był przy spalaniu kadzidła może być widziane przez jedną z wielu dramatycznych scen tego okresu. Nadab i Abihu, synowie Aarona, którzy towarzyszyli mu w wejściu na szczyt Synaju, by ujrzeć szafirową przestrzeń, są sądzeni za złożenie "dziwnego ognia" przed Panem.
          Nadab i Abihu, synowie Aarona, wzięli każdy swoją kadzielnicę, nabrali do niej ognia, włożyli na niego kadzidło i ofiarowali przed Panem ogień inny, niż był im nakazany. Wtedy ogień wyszedł od Pana i pochłonął ich. Umarli przed Panem. Mojżesz powiedział do Aarona: «To jest, co Pan powiedział: Okażę moją świętość tym, co zbliżają się do Mnie, okażę chwałę moją przed całym ludem». Aaron zamilkł. (Kpł 10:1-3)
        3. Ponadto, Malachiasz prorokuje, że podczas tysiącletniego Królestwa kadzidła będą wznosić się ze wszystkich miast świata w uwielbieniu Króla Jezusa
          Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów. (Ml 1:11)
    4. Kapłaństwo i Lewici
      1. Nie wdając się w szczegóły, należy podkreślić, że samo istnienie kapłaństwa jest ważne wtedy, kiedy po raz pierwszy ludzie na ziemi byli specjalnie wyznaczeni do służby dla Pana. Jak widzieliśmy wcześniej, odpowiada to aniołom, którzy mieszkają w trzecim Niebie i są specjalnie dani dla liturgii Niebiańskiej Świątyni.
      2. Z punktu widzenia niebiańskiego zgromadzenia, jak chaotycznie musi się wydawać Ziemia! W Niebieskiej Świątyni słudzy Pana spędzili ich dni i noce służąc Zasiadającemu na Tronie, a na Ziemi jeszcze, człowiek był zaabsorbowany innymi sprawami.
      3. W przybliżeniu 3 tysiące lat po nieposłuszeństwie Adama nie było zbiorowych przejawów służby Panu, a potem nagle nastąpił wielkie plemię ludzi poświęconych Jego chwale. To oszałamiający postęp.
    5. Podsumowanie liturgicznego znaczenia przybytku Mojżesza.
      1. Z szerszej perspektywy znaczenia Synaju, trzeba długo rozmyślać nad faktem, że Ten, który nigdy nie drzemie, ani nie śpi, pragnął mieć Mojżesza i Jozuego przebywających z Nim przez 40 dni i nocy.
      2. Chociaż Mojżesz musiał zająć się prowadzeniem narodu, wydaje się, że doświadczenie na Synaju bardzo głęboko odcisnęło się w duszy jego młodego towarzysza i stał się on znany z tego, że nigdy nie oddalał się od błogosławionego miejsca.
      3. Po formalizacji przybytku i jego liturgii, Biblia prowadzi nas do miejsca nacisku na poranne i wieczorne poświęcenia, ale też przestrzega, że ołtarz całopalenia, świecznik i ołtarz okadzania, wszystkie wskazują w kierunku wiecznego czynnika w czasach interwencji.
  4. WPROWADZENIE DO LITURGICZNEJ REPLIKACJI PRZEZ UWIELBIENIE DAWIDOWE
    1. Trzy główne ramy czasowe
      RokWydarzenie
      1050Saul publicznie namaszczony król po klęsce Nechasza (1 Sm 11:1-11;13:11; Dz 13:21)
      1045Narodziny Iszbaala (2 Sm 2:10)
      1040Narodziny Dawida (2 Sm 5:4)
      1015Narodziny Meribbaala (2 Sm 4:4)
      1012Dawid ucieka do Siklagu w pobliżu Gat (1 Sm 27:7)
      1010Dawid pokonuje Amalekitów (1 Sm 30:9-19); Saul i trzech synów zabitych na Górze Gilboa podczas wojny z Filistynami (1 Sm 31:6); Dawid zostaje królem Hebronu (2 Sm 2:1-4a)
      1005Iszbaal zostaje królem nad północnymi plemionami w Machanaim (2 Sm 2:8-9)
      1003Abner zabity przez Joaba (2 Sm 3:27-39); Iszbaal zabity przez Rekaba i Baana (2 Sm 4:1-12); Dawid namaszczony na króla nad północnymi plemionami (2 Sm 5:1-3); Dawid podbija Jebuzejczyków, przenosi stolicę do Jerozolimy (2 Sm 5:6-9)
      Tabela 1: Wydarzenia z określonymi datami w 1 i 2 księdze Samuela

      Tak jak ok. 500 lat wynosiła różnica czasowa pomiędzy przybytkiem Mojżesza, a początkiem przybytku Dawida, tak też okres właściwy studiowaniu Dawidowego porządku uwielbienia obejmuje ok. 500 lat.
      1. Przybytek Dawida (ok. 1003-960 r. p. n. e.) - jest to okres trwający od przyniesienia przez Dawida Arki do Jerozolimy, do przeniesienia jej do Świątyni Salomona.
      2. Świątynia Salomona (początek ok. 960 r. p. n. e.) - chociaż Świątynia Salomona stała przez wieki przed jej zniszczeniem podczas inwazji Babilończyków, to przede wszystkim był to czas życia Salomona, kiedy nakaz modlitwy został wprowadzony przez jego ojca.
      3. Monarchiczna odbudowa - po podziale kraju wielu niegodziwych królów panowało w Jerozolimie. Skorumpowali świętość świątyni, a ustanowiony nakaz modlitwy szybko znieśli. Jednakże pośród tego tragicznego zlekceważenia, Bóg skierował serca swoich sług, aby doprowadzili do przebudzenia w uświęconej kolejności:
        1. Jehoszafat (ok. 870 r. p. n. e.) - (2 Krn 20:14-30)
        2. Ezechiasz (ok. 750 r. p. n. e.) - (2 Krn 29:25-30)
        3. Jozjasz (ok. 628 r. p. n. e.) - (2 Krn 35:1-19)
        4. Powygnaniowe społeczeństwo (Ezdrasz - 537/538 r. p. n. e. i Nehemiasz - 445/444 r. p. n. e.) - (Ezd 2:65:3:1-13; Ne 12:27-47)
    2. Ogólna charakterystyka uwielbienia dawidowego
      1. Natchnione - Wszczęcie liturgii przez Dawida było w tamtym czasie głęboko nieortodoksyjne w stosunku do wieloletniej tradycji Mojżeszowej. Biblia mówi jasno, że Dawid postępował w posłuszeństwie Bożemu natchnieniu.
        O tym wszystkim - rzekł Dawid - o pracach według planu budowy pouczony zostałem na piśmie przez Pana. (1 Krn 28:19)
        Postawił też lewitów w świątyni Pańskiej z cymbałami, harfami i cytrami według polecenia Dawida i Gada, "Widzącego" królewskiego, oraz proroka Natana, rozkaz bowiem pochodził od Pana za pośrednictwem Jego proroków… (2 Krn 29:25)
        …Stałe zaś ich obowiązki ustanowił Dawid i Samuel "Widzący". (1 Krn 9:22)
      2. Muzyczne i śpiewane (1 Krn 15:16-29; 16:4-6:42-48)
      3. Specjalne cechy uwielbienia Dawidowego
        1. Wstawiennictwo (zob. prośby w Psalmach)
        2. Antyfonalność (Ezd 2:65; 3:1-13; Ne 12:27-47)
        3. Nieustanność (1 Krn 16:6:37)
        4. Biblijność (2 Krn 29:30)
      4. Zarządzane
        1. Uporządkowane (1 Krn 15:16-28; 16:9:23; 25:1)
        2. Umiejętne (1 Krn 15:22; 2 Krn 34:12; Ps 33:3)
        3. Kształcące (1 Krn 25:1-7; 2 Krn 23:13)
    3. Tabela ukazująca kontrast z mojżeszowym porządkiem modlitwy
      Przybytek MojżeszaPrzybytek Dawida
      Usytuowany w Szilo (Efraim ma pierwszeństwo)Usytuowany na Syjonie (Juda ma priorytet)
      Cicho i poważnieMuzycznie i radośnie
      Kapłaństwo ma czołową rolę w liturgiiLewici pełnią czołową rolę w liturgii
      Krwawe ofiary za grzechOfiary chwalebne
      Arka jest zawoalowana zgodnie z zarządzeniem Mojżeszowym Arka jest odsłonięta w Namiocie Dawida
    4. Mojżesz i Dawid - w świetle tych rewolucyjnych zmian, księga Kronik przedstawia Dawida jako twórcę uwielbienia w Izraelu. Chociaż autor księgi pokazuje w jaki sposób Dawid respektował starożytne przykazania Pięcioksięgu, to przedstawia go też w wielu aspektach jako "nowego Mojżesza":
      1. Księga Kronik poświęca obszerny fragment ustanowieniu obrządku uwielbienia Dawida i budowie świątyni. Jedynym podobnym do tego fragmentem Biblii jest rozbudowany opis budowy Przybytku Mojżesza w księdze Wyjścia (a także Kapłańskiej i Liczb).
      2. Dawid wydaje konkretne rozkazy związane z obowiązkami kapłanów i Lewitów, co oprócz niego robił tylko Mojżesz.
      3. Dawid działał według planu danego mu przez Boga, tak jak Mojżesz.
      4. Dawid wykorzystał do budowy swojego przybytku bogactwo zdobyte na pokonanych wrogach Jahwe, tak samo jak Mojżesz.
      5. Księga Kronik (2 Krn 8:14) przypisuje Dawidowi tytuł Mojżesza "mąż boży"
  5. USTANOWIENIE PRZYBYTKU I UWIELBIENIA W NIM
    1. Wprowadzenie
      1. Rozważając przybytek Dawida musimy popatrzeć na to jako sam w sobie unikalny okres czasu, i jednocześnie nasze różnice nie mogą być zbyt sztywne.
      2. Informacji, które dotyczą tylko przybytku Dawida jest stosunkowo niewiele, więc jeśli nasze wnioski ograniczają się do tego, co tam zaszło, są one niepełne.
      3. Jednak, ja widzieliśmy, Pismo jasno świadczy o specyficznym i natchnionym porządku Dawidowego uwielbienia. Dlatego, gdy widzimy przebłyski tego porządku w świątyni Salomona, albo później w okresie monarchicznym, musimy przyjąć, że te same główne cechy były obecne w przybytku Dawida, chociaż pewnie z różnicami w skali.
      4. Przejdziemy przez główne ramy czasowe wyżej nakreślone, patrząc krótko na każdą z nich, a następnie rozwijając pewne charakterystyczne cechy w większych szczegółach.
    2. Procesja z Arką
      Tego dnia, zakurzona droga wiodąca do Jerozolimy była zatłoczona. Wszyscy starsi Izraela byli tam, i dzieci łapały przebłyski słońca odbijające się w zbrojach mocarzy Dawida, mężczyźni, których wyczyny zostały stwierdzone na każdym palenisku w kraju. Po środku procesji była gromada Lewitów, ubranych w białe, lniane szaty, niosących Arkę Przymierza, tron Jahwe, ukryty przed wzrokiem pod warstwami tkaniny. Co 6 kroków stawali, żeby złożyć ofiarę zanim zrobią siódmy krok. Hałas był ogłuszający, tumult trąb i rogów, uderzenia cymbałów, przyprawiające o ból uszu melodie harfy i liry, brzęczenie śpiewaków lewickich. Na głowie procesji stał Dawid, wielki król Dawid, tańczący jak głupi przed jego Królem, ubrany w lniany efod. Kiedy procesja doszła na Syjon, Lewici wzięli arkę do namiotu, który Dawid na to przygotował, i wtedy pokojowe ofiary zostały zarżnięte i wszystkie rodziny zaproszono na ucztę w Bożej obecności. Stali w zdumieniu jak nowy chór Dawida śpiewał chwałę Jahwe przed namiotem. Gdy Dawid im pobłogosławił wrócili do domu mając serca przepełnione radością. Nikt nie mógł pamiętać procesji ani świętowania jak to, nawet sięgając daleko w przeszłość Izraela. To przypominało kilka historii, jakie czytali lub słyszeli o procesji po wyjściu z Egiptu, gdy Miriam wzięła tamburyn i prowadziła kobiety w tańcu i pieśni. (1 Krn 15)
      1. Chociaż to było tylko jednorazowe wydarzenie, a nie stały rytuał, Dawid zorganizował lewicką orkiestrę i chór dla dramatycznego "podnoszenia" Arki Przymierza w namiocie, który wcześniej przygotował.
      2. Niezależnie od jego wielkiego teologicznego i narracyjnego znaczenia, opis w Księdze Kronik (1 Krn 15) zawiera prawie wszystkie najważniejsze elementy Dawidowego porządku modlitwy. Miało stać się to instytucją życia liturgicznego narodu, której powstania wszyscy oczekiwali.
    3. Przed Arką
      Tych ustanowił Dawid dla prowadzenia śpiewu w domu Bożym, odkąd spoczęła tam arka. I byli na służbie śpiewaczej przed przybytkiem Namiotu Spotkania, dopóki Salomon nie zbudował domu Pańskiego w Jerozolimie. Stawali zaś zgodnie z ustalonym porządkiem ich służby. (1 Krn 6:16-17)
      Przyniesiono więc Arkę Bożą i ustawiono ją w środku namiotu, jaki rozpiął dla niej Dawid, po czym złożono całopalenia i ofiary pojednania Gdy zaś Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar pojednania, pobłogosławił lud w imieniu Pana. I potem rozdał wszystkim Izraelitom, tak mężczyznom jak i kobietom, każdemu po bochenku chleba, po kawałku mięsa i po kubku wina. Ustanowił przed Arką Pańską niektórych lewitów z obsługi, aby sławili, dzięki czynili i wychwalali Pana, Boga Izraelowego: Asafa - przełożonym, Zachariasza - jego zastępcą, potem Uzzjela, Szemiramota, Jechiela, Mattitiasza, Eliaba, Benajasza, Obed-Edoma i Jejela, na instrumentach: harfach i cytrach, Asafa zaś, by grał na cymbałach; Benajasza i Jachazjela, by stale trąbili przed Arką Przymierza Bożego. Owego dnia postanowił Dawid po raz pierwszy, aby tak wielbiono Pana za pośrednictwem Asafa i jego braci. (1 Krn 16:1-7)
      1. Umieszczenie
        1. Najbardziej dramatyczną cechą tej narracji jest nie nakaz uwielbienie ale gdzie ten zostało wyznaczone miejsce do służby- przed arką.
        2. Dawid umiejscowił chwalebną arkę przymierza Pana, podnóżek Boga w namiocie Syjonu, bez jakiejkolwiek zasłony czy innych mebli. Była tam, przed arką, przed którą Lewici mieli dziękować i chwalić Pana muzyką i pieśnią.
        3. Musimy wspomnieć że w systemie Mojżesza nikt nie był dopuszczony, nawet by zbliżyć się do arki z powodu tego, jak przerażająco święta ona była. Tylko Arcykapłan mógł udać się za tą grubą zasłonę raz do roku, a nie miał nawet przywileju by na nią spojrzeć.
        4. Nawet narracja Dawida ukazuje jaka obawa związana była z arką - powalenie Uzzy (1 Krn 13:9-11).
          Niespodziewanie, ta fraza [przed arką] nie jest używana w kontekście kapłańskiej czy lewickiej służby w prawie Mojżeszowym. Fraza "przed arką" pojawia się w Księdze Wyjścia (Wj 40:5), odnosi się do umieszczenia złotego ołtarza kadzenia w Świętym Miejscu. Nawet Księga Kapłańska (Kpł 16), gdzie opisany jest Dzień Pokuty, gdy Arcykapłan wchodził do Miejsca Najświętszego by kropić krwią, nie używa sformułowania że kapłan wchodził "przed arkę". Rozdział wspomina arkę tylko raz i wspomina, że Arcykapłan posługiwał "przed wiekiem, które jest na skrzyni" i kropił krwią "ponad wiekiem ku wschodowi oraz przed wiekiem" (Kpł 16:14). Nawet gdy Arcykapłan podchodził tak blisko jak mógł przed Boży tron, nie był opisywany jako służący "przed arką". I nikt, oczywiście, nie zbliżał się bliżej niż arcykapłan. Znacząco, kiedy księga Kronik (1 Krn 25) opisuje służbę lewickich śpiewaków i muzyków w świątyni, nie używa frazy "przed arką". To miejsce było unikalne dla namiotu Dawida, nigdy przed i nigdy później Izrael Starego Przymierza nie był uprzywilejowany by wielbić "przed arką".
        5. Podsumowaniem tych dowodzeń jest to, że niemożliwym jest postrzegać "przed arkę" jako starożytny idiom, oznaczający tylko ogólną bliskość. Lewici dosłownie stali bezpośrednio przed arką.
        6. Ten zadziwiający dostęp jest również wiadomy Dawidowi na płaszczyźnie osobistej. Przy różnych okazjach jest on opisywany jako "siedzący przed Panem" w przybytku albo "idący do domu Pana" (1 Krn 17:16:2 Sm 12:20).
      2. Konwergencja
        Umywam moje ręce na znak niewinności i obchodzę Twój ołtarz, Panie, by obwieszczać głośno chwałę i rozpowiadać wszystkie Twoje cuda. Panie, miłuję dom, w którym mieszkasz, i miejsce, gdzie przebywa Twoja chwała. (Ps 26:6-8)
        1. W odróżnieniu od świątyni Salomona, nie ma opisu konkretnego momentu, kiedy sfałszowana była konwergencja pomiędzy przybytkiem Dawida a Niebiańską Świątynią.
        2. Poza tym, jasno jest powiedziane w Psalmach, że coś dramatycznie innego było transpirowane w przybytku Dawida, niż gdy Arka przebywała w domu Abinadaba.
          Ja zaś dzięki obfitej Twej łasce, wejdę do Twojego domu, upadnę przed świętym przybytkiem Twoim przejęty Twoją bojaźnią. (Ps 5:8)
          O jedno proszę Pana, tego poszukuję: bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Pana, stale się radował Jego świątynią. (Ps 27:4)
          Szczęśliwy, kogo wybierasz i przygarniasz: mieszka on w Twoich pałacach. Niech nas nasycą dobra Twego domu, świętość Twojego przybytku! (Ps 65:5)
        3. Namiot, gdzie Dawid zamieścił Arkę był miejscem, gdzie on pragnął przebywać, gdzie mógł wpatrywać się w piękno Pana i wejrzenie Boga w Niebiańskiej Świątyni.
        4. Chociaż nie możemy być pewni jak zostało to przyrównane do przybytku Mojżesza albo Przybytku Salomona, oczywistym jest że miała miejsce dynamiczna konwergencja i zapierająca dech pozaziemska jedność pomiędzy Niebieskim Sanktuarium, a tymi nieokreślonymi kurtynami Syjonu.
    4. Liturgia uświęconej pieśni i ofiar
      [Dawid] pozostawił tam przed Arką Przymierza Pańskiego Asafa i jego braci, aby pełnili służbę ustawicznie przed Arką, według porządku każdego dnia; i Obed-Edoma z jego sześćdziesięciu ośmiu braćmi, Obed-Edoma, syna Jedutuna, i Chosę jako odźwiernych; kapłana Sadoka i braci jego, kapłanów [pozostawił] przed przybytkiem Pańskim na wyżynie, która jest w Gibeonie, aby stale ofiarowali Panu ofiary całopalne na ołtarzu całopalenia, rano i wieczorem - według wszystkiego, co napisane jest w Prawie Pana, które On zlecił Izraelowi. Z nimi byli Heman i Jedutun i reszta wybranych, imiennie wyznaczonych, aby dzięki czynić Panu, bo na wieki Jego łaskawość. U Hemana i Jedutuna były przechowywane trąby i cymbały dla grających i instrumenty towarzyszące pieśni Bożej. A synowie Jedutuna byli przy bramie. I wrócił się cały lud - każdy do swego domu. Powrócił też Dawid, aby wnieść błogosławieństwo do swego domu. (1 Krn 16:37-43)
    5. Pomiędzy tymi opisem, a tym co znaleźliśmy wcześniej w rozdziale 16 liturgia jest opisana bardzo klarownie. Wydaje się to być fundamentem posługi przez 30-40 lat, dopóki Świątynia Salomona nie została zbudowana. Rytualna służba może być łatwo złamana przez miejsca, w jakich się znajduje:
      1. Syjon
        1. Lewici - Asaf i jego synowie
        2. Duchowni - Benajasz i Jachazjel
        3. Zajęcia - w czasie porannej i wieczornej ofiary Lewici służyli grając na instrumentach i śpiewając, składając ofiary chwały. Nie było krwawej ofiary w przybytku na Syjonie. W zamian za to, duchowni dmuchali w trąby łącząc się z posługą Lewitów.
      2. Gibeon
        1. Lewici - Heman i Jedutun (Etan) i ich synowie
        2. Kapłani - Sadok i i jego bracia kapłani
        3. Zajęcia - Przybytek Mojżesza z całym oryginalnym wyposażeniem znajdował się w Gibeonie, około 11 kilometrów od Jerozolimy. Odpowiedzialnością Sadoka i pozostałych kapłanów było wierne wypełnianie przykazań mojżeszowych dotyczących Przybytku. Codziennie rano i wieczorem składali oni stałe (krwawe) ofiary całopalne. Jednak Dawid dodał dwa zespoły Lewitów, którzy uwielbiali Boga podczas porannych i wieczornych ofiar, czego nie stosował obrządek mojżeszowy. W ten sposób uwielbienie w Gibeonie i na Syjonie odbywało się równolegle w zsynchronizowany sposób.
      3. Podsumowanie
        Po pierwsze, jest to niezwykłe, Dawid stworzył jedną służbę dla świętej pieśni w dwóch częściach, oddzielając ją przestrzennie, Gibeon i Jerozolimę, ale koordynując ją czasowo, aby pokrywały się dzienne ofiary całopalenia. Ta koordynacja jest podkreślona przez powtórzenie kluczowego słowa "tamid". W czasie księgi Kronik stało się to określeniem liturgicznym na regularne dzienne i tygodniowe przedstawianie ofiarowanej służby. Dawid zatem koordynował trzy rzeczy: dęcie w trąby przez duchownych w Jerozolimie, przedstawienie chóru w Jerozolimie i Gibeonie, i prezentację całopalenia w Gibeonie. Podczas, gdy Sadok i jego współpracownicy ofiarowali ich dzienną ofiarę przy akompaniamencie muzyki liturgicznej w Gibeonie, duchowni ze swymi trąbami i muzycy Asafa ze swymi instrumentami wielbili Pana w Jerozolimie… Po drugie, w tym zmienionym porządku służby, którego autorem był Dawid, duchowni ze swymi trąbami uzupełniali chóralne przedstawienia w Jerozolimie (1 Krn 16:4-6), tak jak muzycy ze swymi instrumentami uzupełniali prezentację ofiar przez duchownych (1 Krn 16:39-41).
      4. Kontynuowanie zwyczaju w Świątyni Salomona
        Zatem, według ostatnich zarządzeń Dawida, lewici byli spisywani od dwudziestego roku życia i wzwyż. Ich stanowisko bowiem polegało na tym, że obok potomków Aarona służyli w domu Pańskim, na dziedzińcach, w komnatach, przy oczyszczaniu wszystkiego, co poświęcone, i pełnili służbę w domu Pańskim. Troszczyli się oni zarówno o chleby pokładne, o najczystszą mąkę na ofiarę z pokarmów, o przaśne podpłomyki, jak i o to, co było pieczone na blachach i co było smażone, i o wszystko, co było ważone i mierzone.30 Mieli stawać co rana, by dziękować i wychwalać Pana, i tak samo wieczorem; aby ofiarować wszystkie całopalenia Panu w szabat, przy nowiu księżyca i w święta, według ilości ustalonej przepisem - ustawicznie wobec Pana. Mieli pieczę nad Namiotem Spotkania, pieczę nad Miejscem Świętym i pieczę nad synami Aarona, ich braćmi, w służbie domu Pańskiego. (1 Krn 23:27-32)
        Ustanowił też, według rozkładu ustalonego przez swego ojca Dawida, zmiany kapłanów w ich służbie i lewitów w ich obowiązkach, aby śpiewali hymny pochwalne i służyli kapłanom według porządku każdego dnia. Również [ustanowił] odźwiernych według ich zmian dla każdej bramy, bo takie było zarządzenie męża Bożego, Dawida. (2 Krn 8:14)
  6. NIEUSTANNE UWIELBIENIE WG DAWIDOWEGO PORZĄDKU
    1. Organizacja dla pełnienia służby Panu w Świątyni Salomona
      1. Zobaczyliśmy siłę w Dawidowym porządku porannej i wieczornej ofiary, i jak zostało to opisane jako "bezustanna" służba Panu. Zwróćmy się teraz do pytania co zaszło pomiędzy tymi okresami czasowymi, i czy Pismo każe nam wierzyć, że był tam nieustanny element Dawidowego porządku modlitwy.
      2. W tym przypadku więcej jest informacji o liturgii w Świątyni Salomona, więc musimy zacząć tam, a następnie cofać się, żeby określić jakie można wyciągnąć wnioski odnosząc się do Przybytku Dawida.
    2. Organizacja Lewitów w służbie świątynnej
      1. Księga Kronik (1 Krn 23-27) zapewnia obszerny opis organizacji służby przez Dawida, która miała być w świątyni Salomona, gdy zostanie wybudowana. W rozdziale 25 znajdujemy następującą relację:
        Dawid wraz z dowódcami wojska przydzielił na służbę [Bożą] tych spośród synów Asafa, Hemana i Jedutuna, którzy prorokowali dźwiękiem harf, cytr i cymbałów. A liczba pracowników w tej służbie była: z synów Asafa: Zakkur, Józef, Netaniasz i Asareela, synowie Asafa, zależni od Asafa, który prorokował pod kierunkiem króla. Z Jedutuna - synowie Jedutuna: Gedaliasz, Seri, Izajasz, Chaszabiasz, Mattitiasz i Szimei, sześciu pod kierunkiem ich ojca Jedutuna, który prorokował na cytrze na cześć i chwałę Pana. Z Hemana - synowie Hemana: Bukkijasz, Mattaniasz, Uzzjel, Szebuel, Jerimot, Chananiasz, Chanani, Eliata, Giddalti, Romamti-Ezer, Joszbekasza, Malloti, Hotir, Machazjot. Ci wszyscy byli synami Hemana "Widzącego" królewskiego, zgodnie z obietnicą wywyższenia go przed Boga. Bóg dał Hemanowi czternastu synów i trzy córki. Ci wszyscy byli pod kierownictwem swych ojców przy śpiewie w świątyni Pańskiej, by służyć domowi Bożemu na cymbałach, cytrach i harfach. Pod kierunkiem króla byli: Asaf, Jedutun i Heman. A liczba ich wraz ze wszystkimi braćmi uzdolnionymi i wyćwiczonymi w śpiewie dla Pana, była dwustu osiemdziesięciu ośmiu. (1 Krn 25:1-7)
      2. Ciągnie się to dalej, w wersetach od 8 do 31 opisywane jest obsadzanie 24 ugrupowań do pełnienia konkretnych służb. Rozważając element nieustanności w Dawidowym uwielbieniu, dużo zależy od zrozumienia czym dwadzieścia cztery stanowiska były. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że odpowiadały one 24-em cyklom (lub podziałom) duchownych i innych Lewitów. Głębsze dochodzenie jednak niesie ze sobą inny wniosek.
        Choć składnia łączy ten werset z tym, co działo się wcześniej, to w rzeczywistości otwiera nowy rozdział, związany z organizacją podziału na części. Ich system jest podobny do stosowanego w innych porządkach, ale gdzie termin "podział" nie jest obecny, zamiast tego jest "mismeret" (poprawnie tłumaczone jako "obowiązki")… Widzieliśmy, że obsadzając partie wśród duchownych należało ustanowić kolejności sekcji ojców, a były one ustawione "wszystkie jednakowo". Dla lewitów partie były obsadzone "przeciw ich braciom"… w przeciwieństwie do śpiewaków, którym partie są przydzielone "dla spełniania obowiązku", i tych, którzy biorą udział, są "mali i wielcy, nauczyciel i wychowanek". To może oznaczać, że sprawa ustalona w drodze losowania w tym przypadku nie jest taka sama: to nie jest obracanie porządku "podziałów", ale kompozycja i podział pracy w ramach grupy śpiewaków, z których każdy miał do wykonywania swoje zadania zgodnie z jego "wyznaczonym" obowiązkiem. Mogłoby to również stanowić stosunkowo małą liczbę śpiewaków: podczas każdego z podziałów kapłańskich służeń dwa tygodnie w roku, podziały obracające się każdego tygodnia, wydają się nie być równoległym systemem obracania podziałami wśród śpiewaków.
      3. Jeżeli ciało dwustu osiemdziesięciu ośmiu nie było podzielone, a zamiast tego pozostała pojedyncza jednostka, to to wywołuje pytanie dotyczące funkcji jaką pełniły dwadzieścia cztery zgrupowania. Najbardziej logiczną odpowiedzią jest to, że odpowiadały one 24-em godzinom na dobę.
        Śpiewacy byli ponumerowani przez Dawida w 24 cykle. Ktoś był na służbie w swoim cyklu, kto przez całe 24 godziny dniem i nocą chwalił Pana (Ps 134). Była też nieustanna posługa wznoszenia modlitw do Pana, kiedy Lewici czekali na swoje cykle. Co za wspaniała i chwalebna atmosfera do życia.
      4. Wyglądało to tak, że w każdej godzinie dnia był jeden z dwunastu śpiewaków/muzyków na służbie w Świątyni. Fragment Miszny (kodeksu prawa żydowskiego) wydaje się ofiarować atrakcyjne poparcie dla tej idei.
        Liczba śpiewaków w każdej z grup, dwanaście, jest także udokumentowana w Misznie, dla jednego ustawienia muzyków: "Nigdy nie było mniej niż dwunastu Lewitów stojących na platformie, i ich liczba mogłaby się wzrastać bez końca" (Arakhin2.6). Dwunastka składała się z 9 lir (tamże2.5), dwóch harf (tamże2.3) i jednego cymbału (tamże2.5).
      5. Ci, którzy przebywali w Jerozolimie
        1. Jak wyżej powiedziane, duchowni i wierni z rodu Lewiego byli podzieleni na cykle. Dwa razy w roku, na siedem dni, przybywali do Jerozolimy, żeby służyć w Świątyni. Zwyczaj ten był wznowiony po wygnaniu, i kontynuowany w czasach Chrystusa.
        2. Implikacją poprawnego zrozumienia funkcji dwustu osiemdziesięciu ośmiu głównych śpiewaków/muzyków jest to, że faktycznie mieszkali w Jerozolimie, prawdopodobnie w komorach samej świątyni, i służyli w pełnym wymiarze czasu i dali przywództwo obracania cyklami braciom Lewitom.
        3. Pismo Święte zapewnia jasny precedens. Chociaż przykład jest z czasów wyjścia z Egiptu, odbija on długotrwałą tradycję.
          Odźwierni: Szallum, Akkub, Talmon, Achiman i ich bracia. Szallum był przełożonym. Jest on nim jeszcze teraz w Bramie Królewskiej, od wschodu. Ci byli odźwiernymi w obozach lewitów. Szallum, syn Korego, syna Ebiasafa, syna Koracha, i bracia jego z domu jego ojca, Korachici, zatrudnieni obsługą, byli stróżami progów namiotu, a ich ojcowie strzegli wejścia do obozu Pańskiego. Pinchas, syn Eleazara, był dawniej ich przełożonym - Pan niech będzie z nim! Zachariasz, syn Meszelemiasza, był odźwiernym przy wejściu do Namiotu Spotkania. Wszystkich wybranych na odźwiernych przy bramach było dwustu dwunastu. Byli oni zapisani w wykazach rodowych w swoich osiedlach. Stałe zaś ich obowiązki ustanowił Dawid i Samuel "Widzący". Zarówno oni, jak i ich synowie czuwali nad bramami świątyni Pańskiej, domu namiotu, aby pełnić straż. Z czterech stron znajdowali się odźwierni: od wschodu, zachodu, północy i południa. Bracia ich, mieszkający w swoich zagrodach, przychodzili od czasu do czasu, by być z nimi przez siedem dni, ponieważ w stałej służbie byli czterej przełożeni odźwiernych. Byli to lewici odpowiedzialni za komnaty i skarbce domu Bożego. Nocowali w obrębie domu Bożego, do nich bowiem należała piecza i obowiązek otwierania go każdego rana. Niektórzy z nich mieli pieczę nad sprzętami używanymi do służby Bożej, bo wnosili je policzone i w tejże liczbie wynosili. Inni spośród nich czuwali nad przyborami i nad wszystkimi naczyniami świętymi, nad najczystszą mąką, winem, oliwą, kadzidłem i balsamami. A synowie kapłanów przyprawiali pachnące mieszanki do balsamów. Mattitiasz, spośród lewitów, ten, który był pierworodnym Szalluma Korachity, miał sobie powierzony stały wypiek ciasta na ofiary. Spośród synów Kehata, spośród ich braci, niektórzy mieli za zadanie układać chleby pokładne w każdy szabat. A ci, którzy byli śpiewakami, naczelnikami rodzin lewickich, pozostawali w komnatach wolni od innych zajęć, ponieważ dniem i nocą przypadała na nich służba. Ci byli naczelnikami rodów lewickich według swego pokrewieństwa, a mieszkali w Jerozolimie. (1 Krn 9:17-34)
        4. Ważnym jest zaznaczyć jak ta perspektywa mocarnie informuje przejście:
          Jak miłe są przybytki Twoje, Panie Zastępów! Dusza moja pragnie i tęskni do przedsieni Pańskich. Moje serce i ciało radośnie wołają do Boga żywego. Nawet wróbel dom sobie znajduje i jaskółka gniazdo, gdzie złoży swe pisklęta: przy Twoich ołtarzach, Panie Zastępów, mój Królu i mój Boże! Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, nieustannie Cię wychwalają. Szczęśliwi, których moc jest w Tobie, którzy zachowują ufność w swym sercu. Przechodząc doliną Baka, przemieniają ją w źródło, a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje. Z mocy w moc wzrastać będą: Boga ujrzą na Syjonie. Panie Zastępów, usłysz moją modlitwę; nakłoń ucha, Boże Jakuba! Spojrzyj, Puklerzu nasz, Boże, i wejrzyj na oblicze Twego Pomazańca! Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników. Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą: Pan hojnie darzy łaską i chwałą, nie odmawia dobrodziejstw postępującym nienagannie. Panie Zastępów, szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie! (Ps 84)
        5. Psalm 84 może być rozumiany jako pieśń wzniesienia się przez jednego z Lewitów (synów Koracha), który służył w cyklach, wzdychając za tym by zamiast wyjeżdżać móc trwać i mieszkać w świątyni. Błogosławieni są ci, którzy przebywają w przedsionkach Pana, bo nieustannie go wychwalają.
        6. Psalmista zazdrości ptakowi, ponieważ nie musisz wyjeżdżać. Wolałby mieć jego "partię" w progu domu Pana, niż mieszkać w przestronnych namiotach niegodziwości. Brany poważnie, Psalm rzeczywiście nie ma sensu, chyba że byli na prawdę ludzie, którzy pozostawali tam przez cały czas, dla Psalmisty, by mógł na nich patrzeć i długo być na ich miejscu.
        7. Doszliśmy w końcu do Psalmów (Ps 134), w którym to zaczyna być wyraźne. Język "stałości" i "błogosławieństwo Pana" odnosi się najczęściej do Lewitów zamiast kapłanów. Psalm, który następuje bezpośrednio po nim potwierdza to, zwracając się do tych, którzy służą w dzień i kierują się z taką samą admonicją do tych, którzy stanęli przed Panem w nocy.
          Oto błogosławcie Pana, wszyscy słudzy Pańscy, którzy trwacie nocami w domu Pańskim. Wznieście ręce wasze ku Miejscu Świętemu i błogosławcie Pana! Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu, Ten, który uczynił niebo i ziemię! (Ps 134)
          Alleluja. Chwalcie imię Pańskie, chwalcie, słudzy Pańscy, wy, którzy stoicie w domu Pańskim, na dziedzińcach domu Boga naszego. Chwalcie Pana, bo dobry jest Pan, śpiewajcie Jego imieniu, bo łaskawe. Pan bowiem wybrał sobie Jakuba, Izraela - na wyłączną swoją własność. (Ps 135:1-4)
    3. PRZEGLĄD KULMINACJI REPLIKACJI I ZBIEŻNOŚCI W TYSIĄCLETNIM RZĄDZIE CHRYSTUSA
      1. Wprowadzenie
        1. Replikacja na wszystkich poziomach osiąga swój szczyt w tysiącletnim rządzie Chrystusa. Rezultatem jest wysoki poziom zbieżności i dynamiczne spodziewanie się odnowienia Nieba i ziemi kiedy Święte Miasto zstępuje na koniec Millennium.
        2. Wszystkie główne cechy Świętego Miasta i jego Świątyni na wysokości będą lustrzane odbite na ziemi poprzez królestwo Chrystusa i Jego miasto.
        3. Dlatego w czasie tysiącletniego rządu Chrystusa Tysiącletnia Świątynia będzie w pełnej zbieżności z Niebiańską Świątynią. Góra-miasto Jeruzalem na ziemi, z punktem krzyżowania się Nieba z ziemią.
      2. Przegląd Równoległej Replikacji w Tysiącletnim Wieku.
        1. Ogromna Góra-miasto Cennych Kamieni ze Świątynią na swojej Wysokości (Ez 40:2; Ez 43:12; Iz 54:11-12:Ps 48:Iz 2:1-4)
        2. Rzeka Żywota wypływająca spod Świątyni w kierunku wschodu (Ez 47:1-12)
        3. Drzewa dające życie i leczące (Ez 47:1-12)
        4. Bóg Syn na tronie w Świątyni (Ez 43:7; Jr 3:15-17; Iz 60:13)
        5. Nieustanna Modlitwa i Uwielbienie (Iz 63:5-6; Łk 18:7-8; Ps 72:15; Am 9:10-12)
        6. Jahwe będzie uwielbiany uniwersalnie i wyłącznie (patrz niżej)
      3. Wielka Zmiana - Zrozumienie Uniwersalnego Uwielbienia
        1. Boża pasja by Jego chwała jasno płonęła a świat bezcelowo nie podążał w przyszłość.
        2. Nieokiełznane, uwidocznione bałwochwalstwo wypełniające ziemię jest ohydą w oczach Pana. On jest żarliwie oddany temu, by chwała Jezusa była wysławiana tak jak na to zasługuje.
          To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych. (Łk 16:15)
        3. To co jest obecnie wywyższone lub poważane wśród ludzi w Bożych oczach jawi się jako obrzydliwość, gdyż tylko On powinien być wywyższony wśród ludzi. Bóg zarządził dzień, w którym Jego chwała i Jego imię wyłącznie będą czczone i wielbione na ziemi.
          Wyniosłe oczy człowieka się ukorzą i duma ludzka będzie poniżona. Sam tylko Pan się wywyższy dnia owego. Albowiem dzień Pana Zastępów nadejdzie przeciw wszystkim pysznym i nadętym i przeciw wszystkim hardym, by się ukorzyli… (Iz 2:11-12)
          Albowiem kraj się napełni znajomością chwały Pana, jak wody napełniają morze. (Ha 2:14; Iz 11:9; Ps 72:19)
          Zatrzymajcie się, i we Mnie uznajcie Boga wzniosłego wśród narodów, wzniosłego na ziemi! (Ps 46:11)
          Niech imię Pana wychwalają, bo tylko Jego imię jest wzniosłe, majestat Jego góruje nad ziemią i niebem. (Ps 148:13)
        4. Skrajna dysproporcja pomiędzy obecnym stanem, w jakim znajduje się Ziemia, a niepowstrzymalnym globalnym wywyższeniem jedynego Boga, powinna skłonić nas do drżenia, ponieważ będzie to wymagało ogólnoświatowego wstrząsu, jakiego nie potrafimy sobie wyobrazić. On powstanie i wstrząśnie wszystkim, co może być wstrząśnięte.
          Wtedy pycha człowieka będzie poniżona, a upokorzona ludzka wyniosłość. Sam tylko Pan się wywyższy dnia owego, posągi zaś bożków całkowicie znikną. Wtedy wejdą do jaskiń skalnych i do jam podziemnych ze strachu przed Panem, przed blaskiem Jego majestatu, kiedy powstanie, by przerazić ziemię. (Iz 2:17-19)
      4. Wielki ruch modlitewny
        1. Implikacje
          1. Chociaż może to nie pojawiać się początkowo, to przejście jest równoznaczne z prawdziwie globalnym ruchem modlitewnym. Dla Jego wywyższanie samego siebie nie jest obojętne - chodzi o realizację tego kim On jest i jak ludzie na ziemi zwracają się do Niego. Uwielbienie jest po prostu adorującą odpowiedzią do chwały tego kim On jest.
          2. Pod koniec wieku Bóg roztrzaska pluralizmu religijny i rażące bałwochwalstwo, które obecnie panuje wśród narodów, i skonfrontuje Ziemię z jego tożsamością tak, że wszyscy będą musieli zgodzić się z prawdą, że tylko On jest Bogiem żywym.
          3. Konsekwencją tego radykalnego wyjaśnienia będzie to, że ludzie będą albo kochać Go całkowicie lub nienawidzić do końca. Bezprecedensowe Boże samoobjawienie usunie wszystkie neutralności i tylko On będzie wywyższony - zarówno przez kochające, bogobojne uwielbienie wypływające od wszystkich, którzy pokutują, jak i przez Jego piorunujący wyrok na wszystkich i wszystkim, co się stało.
        2. Ogólnoświatowe uwielbienie
          1. Zatem, skoro jedynie On będzie wywyższony, On też jedynie będzie uwielbiany. Porównanie do Izajasza 2 mówi jednoznacznie:
            Strasznym dla nich okaże się Pan, bo sprawi, że znikną wszystkie bóstwa ziemi, i będą Mu oddawać pokłon: każdy z miejsca swego, wszystkie pogańskie wybrzeża. (So 2:11)
          2. Dzień nadejdzie, gdy wszystkie narody będą wielbić Jahwe. Na całej Ziemi, prawdziwi ludzie, z bijącymi sercami i oddechem w ich płucach, będą śpiewać.
            Przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi; i oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie. (Ps 22:28)
            Sławcie Boga z radością, wszystkie ziemie, opiewajcie chwałę Jego imienia, cześć Mu świetną oddajcie! Powiedzcie Bogu: Jak zadziwiające są Twoje dzieła! Z powodu wielkiej Twej mocy muszą Ci schlebiać Twoi wrogowie. Niechaj cała ziemia Cię wielbi i niechaj śpiewa Tobie, niech imię Twoje opiewa! (Ps 66:1-4)
            Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, niech wszystkie narody dają Ci chwałę! Niech się narody cieszą i weselą, że Ty ludami rządzisz sprawiedliwie i kierujesz narodami na ziemi. Niechaj nam Bóg błogosławi i niech się Go boją wszystkie krańce ziemi! (Ps 67:4-5:8)
            Przyjdą wszystkie ludy, które stworzyłeś, i Tobie, Panie, pokłon oddadzą, i będą sławiły Twe imię. (Ps 86:9)
            Wszyscy królowie ziemi będą Ci dziękować, Panie, gdy posłyszą słowa ust Twoich; i będą opiewać drogi Pańskie: «Prawdziwie, chwała Pańska jest wielka». (Ps 138:4-5)
      5. Krańce Ziemi i Żywy Bóg
        1. Nowotestamentalne zrozumienie Bożego objawienia i egzaltacji
          1. Izajasza 45 jest jednym ze szczytowych uwielbień Starego Testamentu. Dziewięć razy w tym jednym rozdziale Pan stanowczo oświadcza, że On jest Panem - Jahwe - i że tylko On jest Bogiem. Rozdział ten także opisuje tę wielką godzinę, gdy cała Ziemia uzna Jego unikalną i niepowtarzalną tożsamość i upadnie przed Nim.
            Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mną nie ma Boga… aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Pan, i nie ma innego… Albowiem tak mówi Pan, Stworzyciel nieba, On Bóg, który ukształtował i wykończył ziemię, który ją mocno osadził, który nie stworzył jej bezładną, lecz przysposobił na mieszkanie: "Ja jestem Pan i nie ma innego"… Bóg sprawiedliwy i zbawiający nie istnieje poza Mną. Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny! Przysięgam na Siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na Mnie przysięgać będzie. (Iz 45:5-6:18:21-23)
          2. Cytując fragment powyżej, Paweł wyjaśnia, że sposób, w jaki wszystkie narody rozpoznają tożsamość prawdziwego żywego Boga i upadną przed Jego majestatem jest w osobie Chrystusa - wcielonego Świętego Izraela.
            On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca. (Flp 2:6-11)
          3. Imię ponad wszystkimi innymi imionami nie jest Jezus, ale raczej Pan. Ten ostatni jest po grecku substytutem bojaźni (kurios) dla imienia Jahwe, co jest oczywiste, nawet z kontekstu Izajasza45.
          4. Jezus jest Panem - Jahwe - i to jest On, który jedyny będzie wywyższony w tym dniu, odzwierciedlając chwałę Ojca i Ducha.
          5. To wychwalanie jedynie Pana jest równoznaczne z wychwalaniem jedynie Pana, Jezusa i staje się nawet bardziej wyraźne, kiedy Paweł cytuje 2 rozdział Izajasza opisując powrót Jezusa:
            A wam, uciśnionym, dać ulgę wraz z nami, gdy z nieba objawi się Pan Jezus z aniołami swojej potęgi w płomienistym ogniu, wymierzając karę tym, którzy Boga nie uznają i nie są posłuszni Ewangelii Pana naszego Jezusa. Jako karę poniosą oni wieczną zagładę [z dala] od oblicza Pańskiego i od potężnego majestatu Jego w owym dniu, kiedy przyjdzie, aby być uwielbionym w świętych swoich i okazać się godnym podziwu dla wszystkich, którzy uwierzyli, bo wyście dali wiarę świadectwu naszemu. (2 Tes 1:7-10)
        2. Wartość Chrystusa na końcu wieku
          On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała - Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. (Kol 1:17-18)
          1. Każdy dzień zbliża się do jednego nieuniknionego, nieodpartego końca: pierwszeństwo Chrystusa we wszystkim. On, który jest teraz często pomijany w Kościele na Zachodzie, i jest pośmiewiskiem w narodach, objawi się w całej Jego chwale i będzie czczony na całej Ziemi przez wszystkich jako Bóg.
          2. Każde kolano się ugnie, każdy bożek zostanie zgnieciony i wszystko, co samo się teraz wywyższa, będzie wrzucone w proch przed Królem Królów i Panem Panów. Nieugaszona pasja Boga do Jego chwały i Jego niepowstrzymany planu wywyższenia Jego Syna wymaga ruchu modlitewnego.
      6. Ruch modlitewny
        Ja, któremu na imię jest Jahwe, chwały mojej nie odstąpię innemu ani czci mojej bożkom… Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi! Niech Go sławi morze i co je napełnia, wyspy wraz z ich mieszkańcami! Niech oddają chwałę Panu i niechaj głoszą cześć Jego na wyspach! (Iz 42:8:10:12)
        Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów. (Ml 1:11)
        1. Jak powrót Jezusa się przybliża i dynamiczna jedność nieba i ziemi powoli zaczyna, Pan ustanawia ruch modlitewny i uwielbieniowy do wyższego celu, by Jezus był adorowany, jak na to zasługuje i jak jest adorowany w niebie - nieustannie i wszędzie.
        2. Gdy Duch Święty będzie coraz bardziej zsyłał chwałę Jezusa na tych, którzy stoją na czele kościoła nie będzie potrzeby nikogo przekonywać o słuszności lub konieczności modlitwy dniem i nocą. Miłość będzie zmuszała, by stanąć przed Nim w adoracji i złożyć swą siłę u Jego stóp.
          W owym dniu Odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą… (Iz 4:2)
          Oczy twe ujrzą króla w całej jego krasie… (Iz 33:17)
        3. Na końcu czasów najgłębsze uczucia Kościoła będą zdobyte przez piękno Jezusa. To będzie nasza największa radość zaoferować wieczyste kadzidło modlitwy i uwielbienia od wschodu słońca aż do jego zachodu, nawet gdy oczekujemy, tego chwalebnego dnia - Jego dnia - kiedy wszyscy ludzie na ziemi będą złączeni w jednej pieśni.

Przypisy

1Freedman, D. N. (1996, C1992). The Anchor Bible Dictionary (5:1061). New York: Doubleday.
2Wzięte z C. Meyers, The Anchor Bible Dictionary, "Temple" Entry