Żyj święcie

Odpowiedni fundament

Bóg powołuje nas do świętości, ponieważ On sam jest Święty. Fakt, że Bóg jest Święty znacznie wykracza poza tym, że jest On czysty - bez grzechu. Oznacza to, że jest On tym, który żyje absolutną pełnią życia: najwyższą, najbardziej przyjemną i radosną. Co więcej, chce dzielić się tym życiem z nami. Dlatego wezwał nas do korzystania z wolności świętości. Wielu postrzega świętość tylko w kategoriach mozołu zapierania się siebie, ale to jest zaproszenie do życia absolutną pełnością życia.
…ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem Święty. (1 P 1:15-16)
W tym prostym nakazie - zaproszeniu, Bóg daje nam do zrozumienia, że zaproszenie do życia prawdziwą pełnią, na wzór pełni, którą żyje On sam jest zaproszeniem do życia w świętości.
Bóg stworzył każdego człowieka z pragnieniem przyjemności i fascynacji. To jest Jego dzieło. Zrozumienie tych dwóch tęsknot jest fundamentalne do realizacji świętości w biblijnym znaczeniu. Powołanie do świętości jest wezwaniem do nadrzędnej przyjemności bycia zafascynowanym objawieniem Jezusa. Grzech jest niższą przyjemnością, która prowadzi do śmierci.
Świętość uzdalnia nas do wiecznej radości życia z Bogiem. Nie możemy podchodzić do świętości w sposób negatywny - ze strachu. Świętość nie odwodzi nas od przyjemności, lecz uzdalnia nas do jej prawdziwego doświadczania. Moc świętości uwalnia nas od próżnych fantazji i pożądania, dumy i goryczy.

Prawda nr 1: Być zaabsorbowanym najwyższą przyjemnością

Bóg jest stwórcą przyjemności. On stworzył nas abyśmy odczuwali przyjemność fizyczną, psychiczną, emocjonalną i duchową. Nasze pragnienie przyjemności jest częścią naszej natury i musi zostać zaspokojone - z tego nie da się zrezygnować. Diabeł kusi nas przyjemnością "podróbek", które są poza wolą Bożą.
Największymi dostępnymi dla ludzkiego ducha przyjemnościami są przyjemności duchowe, które przychodzą do nas, gdy Bóg objawia się naszemu duchowi. To rozwesela naszego ducha na najgłębszych poziomach. Jesteśmy uwalniani od niższych przyjemności grzechu poprzez doświadczanie doskonałej przyjemności płynącej z objawienia piękna Jezusa.
Duch rozpoznaje głębokie rzeczy ukryte w sercu i umyśle Ojca, w tym radość jaką czuje do Jezusa, świętych i Jego Królestwa. Duch Święty pomaga nam czuć odrobinę tego, co odczuwa Ojciec.
Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży. Otóż myśmy nie otrzymali ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania darów Bożych.. (1 Kor 2:10-12)
Duch Święty prowadzi nas do boskiego skarbca pełnego objawienia piękna Jezusa. Bierze z tego, co Jezus myśli i czuje i objawia nam - to są boskie rozrywki na najwyższym poziomie.
On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. (J 16:14)
Bóg krok po kroku prowadzi nas w objawianiu Swojego Słowa, co powoduje zmiękczanie naszego ducha. Te subtelne objawy Jego chwały muszą stać się stałym elementem naszej relacji z Bogiem. Z biegiem czasu, ten święty wpływ zmienia nas emocjonalnie.
Najlepszym sposobem na przezwyciężenie ciemności jest włączenie światła. Nikt nie zabiera się za usunięcie ciemność z pokoju otwierając okno i wyrzucając wiadrami ciemności. Po prostu włącza światło. Jedynym sposobem na zmniejszenie ciemności w naszym życiu jest skupienie się na zwiększeniu ilości światła.
…a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. (J 1:5)
Nie pokonamy ciemności niemoralności, goryczy i dumy skupiając się na nich. Nie zmniejszymy ciemności w nas poprzez skupienie się na ciemności. Zmieniamy naszą uwagę tak, by absorbować największą ilość światła - najwyższej przyjemności poznawania Boga.
Dawid miał objawienie Bożej osobowości i Jego kierownictwa jako pełnej radości i przyjemności. Ci, którzy znajdują się najbliżej Bożego tronu mają najwięcej radości. Tron Boży jest epicentrum radości we wszechświecie. Nasz Bóg jest najszczęśliwszą osobą we wszechświecie! Świętość Boga jest pełen radości i przyjemności.
Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy. (Ps 16:11)
Jako potok rozkoszy opisuje Dawid Ducha Świętego odsłaniającego piękno Boga ludzkiemu duchowi. Duch Święty sprawia, żę rzeki wody żywej zaczynają płynąć w sercu wierzącego (J 7:37-39). …sycą się tłuszczem Twojego domu, poisz ich potokiem Twoich rozkoszy. (Ps 36:8)
Jednym z celów całego życia króla Dawida było stałe dostrzeganie piękna Boga. Dawid jako król był szefem rządu i wojska. Jego ręce były zajęte swoim odpowiedzialnościami związanymi z byciem królem, ale jego serce było zajęte poszukiwaniem piękna Boga.
O jedno proszę Pana, tego poszukuję: bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Pana, stale się radował Jego świątynią. (Ps 27:4)
W czasach ostatecznych Bóg oczaruje swój lud pięknem Jezusa bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej.
W owym dniu Odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi przepychem i krasą dla ocalałych z Izraela. (Iz 4:2)

Nasza tęsknota bycia zafascynowanym

Bóg stworzył nas z pragnieniem przyjemności bycia zafascynowanym lub pełnym zachwytu i podziwu. Najbardziej zafascynowani możemy jednak być objawieniem Jezusa. Paweł był osobą zafascynowaną poznaniem Jezusa.
I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa. (Flp 3:8)
Nie możemy żałować za naszą tęsknotę fascynacji, bo to jest część naszej natury. Musimy jednak wiedzieć, że będziemy ją albo zaspakajać w Bogu, albo w ciemności. To nie jest neutralne i nie zostanie wyciszony lub odejdzie od nas.
Przemysł świeckiej rozrywki zidentyfikował i ukierunkowane tą ludzką tęsknotę. On wykorzystuje to Boże i uświęcone pragnienie dla swojego zysku i naszej zguby. Rozrywka jest chęcią poczucia tego "dreszczyku" w naszych sercach. Jest to jedna z podstawowych potrzeb w życiu człowieka.
Bez poczucia emocji i przyjemności w naszej relacji z Bogiem, będziemy żyć duchowo znudzeni i będzie bardziej podatni na taktykę szatana. Duchowo znudzeni chrześcijanie są słabi. Zafascynowani wierzący są silni nie odczuwają na przykład potrzebę oglądania pornografii.
Musimy być skoncentrowani na przeżywanie wyższej fascynacji. Nie będziemy skutecznie oprać się pokusie, gdy żyjemy w „próżni fascynacji". Każdy stara się być spełniony albo przez Boga albo przez ciało.
Grzeszymy ponieważ uważamy, że to zapewni nam przyjemność, że jest lepsze od posłuszeństwa Bogu. Moc pokusy spoczywa na zwodniczej obietnicy, że grzech przyniesie więcej satysfakcji, niż życie dla Boga. Pismo nazywa to oszustwem grzechu lub zwodniczych żądz (Ef 4:22; Hbr 3:13).
…wolał raczej cierpieć z ludem Bożym, niż używać przemijających rozkoszy grzechu. (Hbr 11:25)
John Piper mówi: "Grzech jest tym, co robimy, gdy nasze serca nie jest zaspokojone Bogiem. Bóg jest uwielbiony w nas, kiedy jesteśmy najbardziej Nim zaspokojeni”.
Wezwanie do świętości jest wezwaniem do radowania się Bogiem poprzez życie w zafascynowaniu Nim. Walka o świętość jest walką o zajmowanie się właściwymi rzeczami i wygrywaniu poprzez radowaniem się Bogiem.

Prawda nr 2: Nastawianie serca na 100% posłuszeństwo

Szukanie Boga całym sercem jest dla naszej duszy prawdziwym wzmocnieniem i zaspokojeniem potężne dynamiki występują w naszych emocjach gdy dążymy do 100% posłuszeństwa Bogu.
Wzmocnienie: 98% posłuszeństwo ma ograniczone błogosławieństwo. Ostatnie 2% pozycjonuje nas jako osoby o wrażliwym sercu. W naszym sercu pojawia się "iskra" Ducha, kiedy dochodzimy do posłusznego życia. Musimy wznieść się na wyżyny naszej relacji z Bogiem dążąc do pełni posłuszeństwa.
Zaspokojenie: Bóg stworzył nas z pragnieniem, aby kochać Go całym sercem. Jest to konieczne dla naszego zdrowia emocjonalnego. Ludzkie serce nie funkcjonuje poprawnie bez miłości Boga całym sercem. Ludzie zakochani są nietykalni. Prawdziwa wolność człowieka leży tylko i wyłącznie w jarzmie Chrystusa - pełnej rezygnacji z siebie samego.
100% posłuszeństwo: Obejmuje ono:
1. poskramianie naszej mowy (Jk 3:2)
2. zawarciu przymierza z naszymi oczami, aby nie patrzeć na cokolwiek, co pobudza do pożądania (Hi 31:1)
3. dyscyplinowanie naszego apetytu fizycznego
4. zarządzanie naszym czasem (dla posługi i modlitwy)
5. zarządzanie naszymi pieniędzmi dla rozszerzenia Królestwa Bożego
Celowa wizja: To musi stać się na tyle świadome, że wejdzie do naszego codziennego dialogu z Bogiem w czasie modlitwy. To coś więcej, niż zobowiązanie do posłuszeństwa Bogu w sposób ogólny. Osiągnięcie 100% posłuszeństwa jest czymś inny niż deklaracja, że tego chcemy w naszym życiu. Kiedy grzeszymy, natychmiast żałujemy i odnawiamy naszą determinację osiągnięcia pełnego posłuszeństwa z ufnością, że Bóg się tym właśnie cieszy. Pan ceni naszą podróż wzrastania w miłości. Jesteśmy wprzęgnięci w jarzmo Jezusa nie ze względu na wielkość naszej miłości, ale przez "całość" naszej miłości. Choć nasze "wszystko" jest tylko małym punktem to jednak jest to „wszystkie”, które możemy w danej chwili dać.
Bóg jest samowystarczalny: On pragnie nas, ale nie potrzebuje. Nacisk, jaki kładzie na nasze pełne posłuszeństwo nie jest wynikiem tego, że jest On narcyzem szukającym ludzkiej afirmacji. On wie, że tylko kochając Go w pełni jesteśmy w stanie poczuć pełnię człowieczeństwa. Poprzez wymóg pełnego poświęcenia i pomoc w utrzymaniu go, zapewnia nam doświadczanie wielkiej radości.

Trzy praktyczne Zasady

Współpraca w łasce: Bóg wymaga od nas współpracy w Jego łasce. Jest podział pracy - On nie wykona naszej części a my nie możemy wykonać Jego. Nasza część obejmuje podejmowanie właściwych decyzji, zapieranie się siebie, karmienie swojego ducha Słowem, poproszenie o pomoc poprzez modlitwę. Boga część obejmuje uwalnianie nadprzyrodzonego wpływu w nasze serca (nowe pragnienia), w nasze ciała (uzdrowienie), w nasze okoliczności (zaopatrzenie, ochrona), w relacje (przychylność) i w naszej posłudze.
Paweł przedstawił trzy praktyczne zasady niezbędne we współpracy z łaską Bożą:
Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie. Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom. Nie oddawajcie też członków waszych jako broń nieprawości na służbę grzechowi, ale oddajcie się na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci przeszli do życia, i członki wasze oddajcie jako broń sprawiedliwości na służbę Bogu. (Rz 6:11-13)
Zasada poznania (Rz 6:11): Musimy wiedzieć kim jesteśmy w Chrystusie i co w Nim otrzymujemy (dar sprawiedliwości), a także prawdy o sercu Boga jako Ojcu i Oblubieńcu. Musimy rozumieć i zobaczyć siebie jako martwych dla grzechu, żyjących zaś dla Boga (w pełni zaakceptowani i zamieszkali przez Boga) z powodu ofiary Jezusa na krzyżu. Są prawdy, które musimy znać, czy rozumieć aby stać się skutecznem w naszej wierze i pokucie.
Oby twój udział w wierze okazał się twórczym w głębszym poznaniu wszelkiego dobrego czynu, (jaki jest do spełnienia) wśród was dla Chrystusa. (Flm 1:6)
Zasada oporu (Rz 6:12-13a): Musimy opierać się grzechowi, szatanowi i okolicznościom prowadzących do grzechu. Nie możemy pozwolić na panowanie grzechu w nas, ani oddawać się grzechowi jako instrumenty nieprawości. Jednym ze sposobów opierania się grzechowi jest unikanie sytuacji, które rozpalają w nas grzech. Nie chodzenie w miejsca, kupowanie przedmiotów, albo patrzenie i mówienie o tym, co wzbudza grzeszne namiętności.
Umiłowani! Proszę, abyście jak obcy i przybysze powstrzymywali się od cielesnych pożądań, które walczą przeciwko duszy. (1 P 2:11)
Zasada przeciwstawiania się (Rz 6:13b): Dążymy do służenia Bogu i ludziom w miłości. Oddajemy się Bogu i nasze ciała jako narzędzia, które może wykorzystać, by błogosławić innych. Nasza miłość do Boga wzrasta, kiedy oferujemy nasze ciała w służbie Ducha Świętego, aby błogosławić innych.
Podsumowanie: Musimy znać prawdę, opierać się ciemności i poznawać Boga. Dążymy do służenia Boga i ludziom kiedy opieramy się grzechowi, szatanowi i prowokujących grzech okolicznościach, w kontekście wiedzy, kim jesteśmy w Chrystusie i prawdy o sercu Boga jako Ojca i Oblubieńca.
Żadna z tych zasad nie może być zastępstwem dla dwóch pozostałych. Niektórzy próbują opierać się grzechowi i poznają Boga, nie wiedząc, kim są w Chrystusie. Inni poznają Boga na spotkaniach modlitewnych bez opierania się grzechowi. To tak nie działa, że tylko poznajemy prawdę i opieramy się grzechowi bez aktywnego poznawania Boga i ludzi. Jeżeli wypełniamy wszystkie trzy z tych zasad, w kontekście tych dwóch fundamentalnych prawd o zajmowaniu się wyższymi przyjemnościami i staramy się być 100-krotnie posłusznym Bogu, wtedy Duch Święty będzie dynamicznie działa w naszym życiu.